Θάλασσα

Στη νυχτερινή ακροθαλασσιά τα ίχνη του πολιτισμού των παραθεριστών σβήνονται με το σκάσιμο του κυματισμού. Στις 4 τα ξημερώματα μένει μόνο ο απόηχος τους. Οι τελευταίοι φεύγουν το σούρουπο με τα συμπράγκαλά τους και επιστρέφουν το πρωί κατά εκατοντάδες.

Η νύχτα όμως μας ανήκει. Τότε βγαίνουμε εμείς και ανταμώνουμε με τα αστέρια, φυλλομετρούμε τα αμαρτήματά μας, η δική μας χλωροφύλλη είναι το φως του φεγγαριού. Σκύβουμε και κολλάμε το αυτί στην άμμο. Αγκαλιάζοντας τη γη ακούμε την ανάσα της, τη μυστική υγρή ζωή της. Το αλμυρό νερό είναι παντού από κάτω μας, οι φλέβες της γης, η στεριά λειτουργεί ως αντηχείο της θάλασσας. Νέα άμμος από το βυθό απάτητη στρώνεται στην παραλία καθώς βοτσαλάκια και μικρές πέτρες γλυστρούν και παρασύρονται με την παλινδρομική κίνηση του νερού προς τα μέσα. Όπως ακριβώς οι εικόνες, τα στιγμιότυπα και τα είδωλα που αναδύονται αιφνιδιαστικά στον αφρό διαδεχόμενα τα προηγούμενα που ήδη καταβυθίζονται οριστικά.

Η γενναιόδωρη θάλασσα πόσο επίμονα και καρτερικά προσπαθεί με το τραγούδι της και τα κύματα που στέλνει στην αμμώδη παραλία να σβήσει από τον ταλαιπωρημένο νου κάθε περιττή και τοξική σκέψη, να αφαιρεί κάθε πόνο! Πώς μπορεί να εξαγνίζει, να γαληνεύει, να κατευνάζει! Πώς ανοίγει το στοργικό της κόρφο στα άσωτα παιδιά της πόλης! Ευλογώντας τα και καλώντας τα πίσω.

Derlandstreicher